23. feb, 2017

Geborgenheid (vervolg)

Vannacht heb ik er over gedroomd, waarom heb ik mijn kans niet gegrepen?

Vandaag ga ik ervoor. Vastbesloten sta ik voor mijn paard.  Nu mag het.

Eerst ben ik een beetje zenuwachtig, dan wordt ik ongeduldig, het komt niet, ik wacht, ik moet steeds gapen, ik doe een andere oefening tussendoor en probeer het opnieuw, weer veel gapen, mijn paard wil ook niet echt ontspannen. We staan al ruim een half uur. Ik sluit mijn ogen en denk aan gister, dan wordt ik misselijk.

Ik begin te boeren en het voelt of ik bijna moet overgeven. Ik voel weer die weerstand, ik praat tegen mezelf en zeg dat het er mag zijn. Victoria zakt met haar hoofd en ik begin haar te aaien, ik ontspan en voel een kleine traan, ik moet huilen maar het is niet die waterval of drama waar ik bang voor was, het is rustig huilen, bijna mooi. Mijn hoofd knalt bijna uit elkaar en ik voel de pijn van binnen, maar ik kijk er liefdevol naar. Elke aai aan het paard, voelt als een aai aan mezelf. Het voelt fijn, verbazing. Het verdriet is niet zo heftig. Ik ben al zover gekomen.

Ik ben verder dan ik dacht, de muur gaat langzaam weg, hij was er even weer, die muur die me door een moeilijke tijd heeft geholpen, die me bescherming gaf, me heeft geholpen te overleven en  gemaakt heeft wie ik nu ben. Maar nu wil ik verder zonder die muur. Ik ben niet boos, nu is het goed, hij is niet meer nodig. Ik wil innerlijke rust, me bewust zijn, en er liefdevol mee omgaan. Ik hou van mezelf.

Victoria zakt helemaal tot mijn knieƫn met haar hoofd dit heeft ze nog nooit gedaan. Samen beleven we een heel mooi moment. Ik heb weer een stukje angst overwonnen, ik ben het aangegaan en het viel mee, de volgende keer durf ik het misschien gelijk. Ik voel ruimte in mijn buik, mijn rug is meer ontspannen en mijn hoofd voelt als een kater, het voelt raar maar maakt het me blij.

Met een trots en voldaan gevoel breng ik mijn lieve paard naar stal. WAUW.

Deel deze pagina