5. feb, 2019

Way of life

Mijn leven met paarden is mijn Way of life.

De buitenlucht, de omgang, het rijden en alles eromheen, het maakt me intens gelukkig.

Vandaar dat ik de droom had van menig paardenmeisje, een eigen manege.

In 2000 ben ik daar mee begonnen en het liep voorspoedig totdat ik door toedoen van iemand anders een steigerend paard bovenop mijn hoofd kreeg. Dat gooide roet in het eten.

Met bloed zweet en tranen ging ik vooral op karakter verder. Pijn is een emotie, en emoties kun je uitschakelen, was mijn kreet.  De manege groeide gestaag, ik begon me te verdiepen in paarden coaching en psychologie en in 2013 kwam er een 20x40 m. binnenbak. Nu had ik het voor elkaar.

Mijn verlangen gaf me altijd structuur, doorzettingsvermogen en kracht. Alles zette ik ervoor aan de kant, inclusief mijn lichaam.

In 2016 kreeg ik een auto-ongeluk en vlak daarna werd ik aangereden door een paard.

Dat was de grens!

Natuurlijk was ik allang over de grens, maar deze keer moest ik het accepteren.

Ik moest een nieuwe weg vinden, mijn doelen bijstellen.

Paardrijden ging niet meer, mijn manege een vraagstuk. Mijn wedstrijdpaarden werden met pijn in mijn hart verkocht.

Ik verloor een stuk identiteit, ik was niet alleen mijn lichaam kwijt maar zoveel meer. Hoe was het zover gekomen en wat had ik te leren?

Hulp vragen, in plaats van alles zelf willen doen.

Grenzen stellen

Mijn eigen grens bewaken

Accepteren, het is wat het is

Luisteren naar mijn lichaam

Vertrouwen op mijn gevoel

Nu zijn we een paar jaar verder. Ik ben nu paardencoach, heb een eigen praktijk in relatietherapie en personal coaching en de manege is kleinschalig geworden. Mijn leven is positief veranderd, ik luister naar mijn gevoel en ik ben in een stroomversnelling gekomen, waarbij zoveel mooie dingen gebeuren. Ik hoef niet meer te vechten en te strijden om iets te bereiken, een nieuwe Way of life.

Wil jij ook een nieuwe Way of life?

6 maart 2019 Gevoel en verbinding, 14 maart 2019 Grenzen stellen.

Meer workshops, zie agenda